حجه الاسلام جابر رضایی فرزند شهید حاج ابوالحسن رضایی از لامرد دست نوشته ای در وصف پدر شهیدش دارد که از نظر شما بینندگان محترم می گذرد.
بسم الله الرحمن الرحیم
چقدر زود ميگذرد سال به سال شدنت، چقدر سخت ميگذرد ياد به ياد افتادنت، چقدر تنگ ميشود دل به دل سپردنت و چقدر گرم ميشود پشت به پشت بودنت.
نبودنت پير ميكند و حضور آسمانیت اميد می دهد.
عشقت، بودنت را شهادت ميدهد و معجزه هايت، غریو حضور سر ميدهد، اگر صدايت را ميشنيدم بزم كامل بود و عاشقانه ام سرودنی.
پدر؛ پدر، پدر، چقدر اين نام را دوست دارم گويی اسم اعظم است كه نزول كرده، تكرار نامت روشنی چشم است و قوت دل، نامت كه بر زبان جاری ميكنم افلاكيان به رقص می آيند و زمينيان ندای یا متین سر ميدهند.
به آسمان كه می نگرم ميبینم نگرانيت را، مثل همه پدرها، همه آنهایی که آرزوی داشتنش و بودنش و نسیم نوازشش و دلگرمی حضورش آه به دل می نشاند، اما چه كسی خوشبختی مرا دارد چرا که همه پدرها در زمین نگرانند اما تو از آسمان نگریستی همه بزرگ شدنم را، لحظه یکسالگیم را، لحظه راه رفتن و زمین خوردنم را، لحظه عاشقیم را و همین لحظه که دلم برایت تنگ شده، همین لحظه که چهل و یکسال نبودنت را با خود مرور می کنم و قطره قطره….اشکال ندارد مثل همه پسرها، نگریستی و نوازشم کردی، نگریستی و در آغوشم گرفتی، نگریستی و هم بازیم شدی، نگریستی و مثل همین لحظه اشک ریختی، مثل همه پدرها، دعا كنيد كه راهمان حيات شما باشد و نگاهمان مرام شما.
پدرم سال روز آسمانی شدنت مبارك !!!
خبرنگار/محمودصابری زاده