شعر از مجید حیدری
باور طوفان زده ام در پی آشیانه ایست
مُرَدَّدَم.. کجا روم؟ کجای قصه خانه ایست؟
قلب تو میبرد مرا کنج خودش جای دهد
رونق قلب عاشقت ٬ گرمی بی بهانه ایست
جام بهانه میکند چشم تورا ٬ که پر کند
باده ی زندگی ٬ اگر سمّیِ شوکرانه ایست
در شب زلف های تو ٬ پرسه چشم های من
شعر فقط میطلبد .. لحظه ی عاشقانه ایست !!
کالبدی که میدهد بوی پریشانی روح
حال ز خاک خفته اش بستر یک جوانه ایست
باور طوفان زده ام حال در امنیت توست
تکیه به کوه داده ام ٬ تکیه ی من به شانه ایست