به قلم سید محی الدین حسینی ارسنجانی؛ روزنامه نگار
درست در آستانه هفدهم مردادماه روز خبرنگار که میشود یا حداقل چند روز پیش و بعد از روز و هفته خبرنگار جماعتی از مسئولان و مدیران دستگاههای دولتی، شرکتها،موسسات خصوصی و دیگر مسئولان و مدیران شهری و استانی و ملی این روز و این مناسبت را با صدور پیامهای تبریک به خبرنگاران و اصحاب رسانه تبریک میگویند.
پیامهای تبریکی که متن و محتوای همینها را هم باید همین خبرنگاران و جماعت رسانه ها منعکس کرده و پوشش خبری دهند.این بخش از مدیران به هر طریق معرفتی از خود نشان داده و اینچنین روز را به کسانی که در طول یک سال اخبارشان را پوشش داده اند تبریک گفته و میگویند و اگر لطف و محبت و پیام تبریکشان هم پوشش خبری داده شود مشکلی نیست و شایسته تقدیر است.
رفتار و عملکرد و ذهنیت چنین مدیران گر چه تقدیر از خبرنگاران را منحصر به روز و هفته خبرنگار نموده و در نهایت با کارت هدیه ای ناچیز از انان به قول خود تجلیل میکنند باز هم قابل قبول و مورد تایید جامعه خبرنگاری و فعالان رسانه ای است و صد البته که فعالان رسانه همیشه و هما وقت توقع تقدیر و تشکر مادی از کار و حرفه خود را نداشته و ندارند اما برخی مدیران که سال تا سال نه خبری از خبرنگاران شهر و دیار خود میگیرند و نه میدانند که کار و حرفه خبرنگاری چیست و به کل با وادی خبر و رسانه بیگانه اند را چه باید گفت و با اینگونه مدیر ان و مسئولان که ارزش کار اصحاب خبر و رسانه را هرگز نمیدانند و با اهالی قلم و رسانه به کل بیگانه اند چگونه رفتاری باید داشت.؟!
وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی متولی اصلی امور خبرنگار ان و فعالان رسانه های در اختیار خویش است ایا این وزارتخانه تا به امروز بخشنامه ای رسمی دال بر تجلیل و تقدیر مدیران دستگاهها از خبرنگاران حوزه کاری اشان را تهیه و صادر نموده است؟آیا این وزارتخانه تلاشهای خود برای حل مشکل مسکن و معیشت خبرنگاران را به صورت جدی دنبال نموده است؟ آیا در صورت بروز اتفاقات مختلف برای خبرنگاران و روزنامه نگاران امکان دفاع و یا اراده دفاع قانونمند مدیران چنین ارگانی از چنین فعالان رسانه ای را در خود میبیند و دهها سوال و پرسش مشابه و از این دست که به نظر میرسد پاسخها هیچ و خیر و هرگز باشد و بس!
جامعه رسانه ای ایران بویژه خبرنگاران و روز نامه نگاران با سختیهای وافر و مشکلات جدی هم در حوزه کاری و هم در زمینه زندگی روزمره خود و خانواده هایشان روبرو هستند .
انان از همه چیز و از همه کس نوشته و مینویسند و گویی خود را منجی همه مردم و مدافع آنان و پیگیر همه امور مُلک و مملکتند جز خودشان که حقیقتا از خودشان بی خبرند!آری خبرنگاران از خود و جامعه خبری کشور،استان،شهر و دیارشان،آنان درباره ضرورت حل و فصل مشکلات عمومی مردم و رفع تنگناهای فرهنگ و اقتصاد و…کشور مینویسند، گزارشها تهیه میکنند و تحلیلها و یادداشتها دارند و گاه از جیب و از آبروی خود هزینه میکنند تا نکته و مطلبی را به فلان مقام و مسئول ملی و محلی تفهیم کنند که مثلا در تحقق رفاه عمومی به نوعی سهیم و شریک باشند،آنان نقد ها میکنند و پیشنهادها میدهند و دیدگاههای مختلف رامطرح مینمایند اما دریغا ودردا که کسی پاسخگوی ندای خبرنگاران و رافع نیازهای بی شمار انان نبوده و نیست.
خبرنگارانی که تا خبرشان را از حوزه های فعالیت خبری و فلان ارگان و اداره تهیه نکنند و به روزنامه ها، خبرگزاریها و پایگاههای خبری اشان نفرستند روزشان شب و شبشان روز نمیشود اما آنان در روز و شبها و لحظه به لحظه زندگی خویش مانده اند و حقیقتا با سختی و درد و با رنج و محنت بسیار روزگار خویش را سپری و صورت خود را با سیلی سرخ نگه داشته اند.
شاید و حتما برخی مشکلات پیرامونی خبرنگاران و روزنامه نگارانی که با تاسی به وجدان بیدار و شرف و عزت خویش مینویسند تا روشنگری کنند بر عهده خود خبرنگاران است که مطالبه همگان را کرده اند اما به هر دلیل و به هر بهانه ای از طرح خواسته ها و مطالبات خود طفره رفته و یا بازمانده اند!
پس باید به حال و روز چنین روزنامه نگاران و چنین خبرنگار انی که از حال و هوا و روز و شب خودشان نه خبری هست و نه در روزگار برخیهایشان که سنی گذرانده اما خبری از یار و نگارشان نیست غمگین بود.به راستی جماعتی از فعالان رسانه را که همچنان بی خانمان هستند و بی همسر و عیال مانده اند و توان برخورداری از حداقل نیازهای زندگی خویش ندارند را چگونه میتوان روزنامه نگار و خبرنگارشان نامید؟!
همه مسئولان باید در برابر نیازها و مشکلات،آسیبها و تهدیدات، خطرات و خدمات و دغدغه های فعالان رسانه ای خصوصا خبرنگاران روزنامه ها و خبرگزاریها هم حساس و هم متعهد و هم موظف به پیگیری و رسیدگی به مسائلشان باشند و در جهت تامین معیشت و رفاه و امنیت و آرامش آنان بکوشند و از دادن قولها و وعده های تو خالی به آنان بپرهیزند و لااقل قشر روشن و نکته دان و نکته سنج رسانه را عزیز بدارند و بر سر کار نگذارند که همینها در جامعه فعلی عزیزترین و شریف ترین و در عین حال از محروم ترین اقشار جامعه ما هستند.
بعنوان یک فعال رسانه ای که قریب به سه دهه از عمر خود را در کار روزنامه نگاری و خبرنگاری مصروف داشته ام به همکاران عزیز رسانه توصیه میکنم نگاه خود را بیشتر به مهمترین مسائل کشور و استان خود و پرسشگری و مطالبه از مسئولان معطوف دارند و از تعریف و تمجید بی مورد از افراد خصوصا مدیران ضعیف و ناتوان و پرداختن به آن دسته از مسئولان ملی و محلی که در برابر مردم و خانواده های ارزشی و هزینه داده برای نظام و انقلاب بی تفاوتند یا در آنان اراده ای برای رفع مشکلات معیشتی مردم و خدمت خالصانه و بی منت به محرومان و نیازمندان اجتماعی نیست برحذر باشند.
علاوه بر آن روزنامه نگاران و خبرنگاران باید از خود و مسائلشان بیستر بنویسند و خود سانسوری خبری را از خود و جامعه رسانه دور کرده و ممنوع نمایند و در عوض به مدیر نماهای کم توان و ناتوان کمتر بپردازند.
خبرنگاران جماعت از خود بی خبر و باخبر از همه مردم هستند.روز و هفته خبرنگار را به همه فعالان عرصه رسانه و قلم اعم از خبرنگاران و روز نامه نگاران و بخشهای مختلف روزنامه ها و خبرگزاریها و… تبریک عرض نموده،از جانب یزدان پاک دوام توفیقاتشان را در اجرای درست اهداف و رسالتهای خبر و خبرنگاری آرزومندم.