“هدف یک معلم رسم تصویری از آینده برای دانش آموز نیست، بلکه راهی را نشان خواهد داد که دانش آموز توانایی رسم تصویر آینده خود را داشته باشد.”
ایران ریپورتس98// پیامبر اکرم (ص) فرمودند: اللّهُمَّ اغفِر لِلمُعَلِّمینَ و أطِل أعمارَهُم و بارِک لَهُم فی کسبِهِم؛ خدایا! آموزگاران را بیامرز؛ عمرشان را دراز و کسبشان را با برکت کن
آن مرد در باران آمد.
یادش بخیر انگار همین دیروز بود که خانم علیزاده معلم اول ابتدایی مدرسه پانزده خرداد این جمله را به سی نفر دانش آموز پسر دهه شصتی میگفت.
بوی ماه مهر
اوایل مهرماه یک هزار و سیصد و شصت و نه با شوق و ذوقی وصف ناپذیر اما همراه با کمی ترس و دلهره ی دوری از خانه و حذف شیطنت کودکی با بغضی زودگذر وارد مدرسه شدم.
شیفت ظهر بود، هیاهو و سر و صدای هم سن و سالهایم، سرهای تراشیده و کیف های رنگارنگی که پر بود از دفتر، مداد، مداد تراش و لقمه های دست ساز مادر، آن زمان که از فردایش به توصیه معلم صابون برگی و لیوان تاشو به آن اضاف شد قابی رنگین و همیشگی است در ذهنم.
از جلو نظام
از همان ابتدا رفتیم سر خانه اول و یادمان دادند چگونه در صف بایستیم و چطور فاصله مان را با دیگران رعایت کنیم، با خِش خِش بلندگو و تاکید بر نظم، گویی نه سری بوده و نه صدایی، کمی گذشت و ناظران و ناظمان مدرسه با سگرمه های در هم نکات اولیه را یادمان دادند.
اندکی بعد شخصی کت و شلواری و مرتب تر از بقیه که بعدها متوجه شدیم مدیر مدرسه است آمد و با رویی خوش و گشاده ورودمان را به خانه دوم خیرمقدم گفت.
نوبت به قرائت قرآن رسید و دنبال داوطلب میگشتند که من از آن وسط های حیاط مدرسه دستم را بالا گرفتم و انتخاب شدم برای قرائت قرآن در اولین روز مدرسه.
تعریف از خود نباشد، به خوبی به یاد دارم که آن زمان در تابستان جز بازی در کوچه و سرشکستن این یکی و آن یکی، اوقاتی را هم در مسجد در کلاس های قرآن شرکت میکردم.
با استرس و لرزش دستها، به بالای جایگاه می رفتم که ناگهان با شنیدن “آفرین پسرم” از زبان خانمی مهربان سیما که در ابتدای صف ما ایستاده بود قدم های بعدی را محکم برداشتم، حس میکردم آن یک جمله معجزه کرده است، بدون هیچگونه استرس گامهایم را برداشتم و با اعتماد بنفس کامل یکی از بهترین صوت هایم را با قرائت سوره حمد در بلندگوی مدرسه به معرض نمایش گذاشتم. بعد از آن نوبت به شعار هفته رسید که هیچکدام از ما کلاس اولی ها با آن آشنایی نداشتیم.
بعد از تلاوت قرآن، از کلاس های بالاتر، دانش آموزی آمد و این شعار را در انظار همگان خواند:
تَواضَعُوا لِمَن طَلَبتُم مِنهُ العِلمَ؛ به کسی که از او علم می آموزید احترام بگذارید
از همان لحظه در ذهنم حک کردم تا هرگز فراموشم نشود که مقام معلم نه تنها به من علم می آموخت بلکه درس عزت نفس و خودباوری و فروتنی را در ما پرورش دادند تا امروز بتوانم در مقابل تمام کسانی که لباس مقدس معلمی را بر تن دارند سر تعظیم فرود آورم و از یکایک ایشان تشکر نمایم.
شهید مطهری در خصوص مقام معلم چنین نوشت: یادم می آید کلاس اوّل راهنمایی بودم که دست خط خوبی نداشتم و به خاطر دست خط خودم همیشه خجالت می کشیدم تا اینکه گذشت و رسید روزی که اتّفاق بزرگی به وقوع پیوست و آن لحظه ای بود که معلّمم در سر کلاس درس ، پیش همه دانش آموزان از دستخط من تعریف کرد و مرا مورد تشویق و تحسین خودش قرار داد. معلّمم با این کار غوغایی در درون من به وجود آورد و مرا متحوّل کرد طوری که عاشق دستخط خودم شدم و حتّی با علاقه و اشتیاق فراوان در کلاس خوشنویسی ثبت نام کردم از آن روز به بعد به طور نا خود آگاه به درس و مشق و کلاس و مدرسه توجه زیادی می کردم طوری که پیشرفت تحصیلی چشمگیری داشتم. اکنون که دقیقتر نگاه می کنم و با دیدگاه دیگری به این مسئله توجه می کنم، می بینم که با این کار معلم خواست به من خوب نوشتن را یاد بدهد و این یک حادثه اتفاقی نبوده است بلکه این روش و دیدگاه روانشناسانه معلم بود که با روشی استادانه به من یاد داد که چگونه زیبا بنویسم.
معلمم به من یاد داد که راستگو باشم، که به بزرگترها احترام بگزارم .
زنده یاد استاد محمد بهمن بیگی از بزرگان تعلیم و تربیت عشایری و انسانی آزاده و متفکر بود و خدمات قابل توجهی را به فرهنگ و اجتماع دیار فارس و عشایر کشور ارائه داد. ایشان با شغل معلمی پیوندی ناگسستنی داشتند و میگفتند: معلمی تنها شغلی است که آرزویش را دارم.
اما اکنون و در روزهایی که نه تنها کشورمان بلکه یک دنیا با درسی ریز و میکروسکوپی اما بزرگ محتوا بعنوان کوئید ۱۹ دست و پنجه نرم می کنند معلمان حتی در چنین شرایطی تدریس و علم آموزیشان که آمیزه ای از عشق وجودیشان است متوقف نشده و همواره در تلاش برای سواد آموزی دانش آموزان وطن از هر طریقی می باشند؛ آنچه از بُن جان می‌آید آن است که از صمیم از همکاری صادقانه و کوشش خالصانه ی شما در راستای هدایت و ارشاد این نسل سرافراز، تقدیر و تجلیل نمایم و صمیمانه ترین سپاس هاي خود را به شما فرزانگان عاشقی که شمع وجود گرانقدر خویش را در طبق اخلاص نهاده و نهال نوپای امروز را به امید فردایی شکوفاتر آن هم با وجود بیماری مهلک و بی رحم کوئید۱۹، با عصاره ی جان آبیاری مینمایید نثارتان کنم.
آرزومندم ذات اقدس احدیت، شما خوبان را که درمسیر تحقق اهداف متعالی مکتب انسان ساز اسلام، از جان مایه می‌گذارید در کنف الطاف خاصه ی خویش قرار دهد .
روز معلم، روز ایثار و انسان سازی مبارک باد.
یحیی طاهری
پایان/